De failliete naaimachinefabrikant PFAFF laat in 1999 een 20 hectare groot industrieterrein achter in Kaiserslautern. Voornamelijk grote vervallen leegstaande hallen bepalen het beeld in het flink vervuilde gebied. Een uitdaging die steeds vaker voorkomt. Industrieel erfgoed net buiten grote steden, waarmee maar weinig inwoners een verbinding voelen. Pattern for Progress is een ontwikkelingsstrategie en bewust geen afgerond ontwerp. De blauwdruk is verleden tijd, zeker voor gebiedstransformaties van dit formaat.
De essentie van Pattern for Progress: mensen zijn verschillend en een gebied dat (nog) niet ervaren wordt als onderdeel van de stad heeft tijd en diversiteit nodig om in het collectief geheugen van de inwoners te nestelen. Daarnaast moeten inwoners de kans krijgen om zelf dit nieuwe stadsdeel mede vorm te geven. In de eerste ontwikkelfase worden pioniers aangesproken om een deel van het gebied te gebruiken en mede vorm te geven om te wonen of te werken. Evenementen laten andere inwoners voorzichtig met de plek kennismaken. Na de pioniers volgen de early adapters en vervolgens de rest van de stad. Dit proces moet begeleid worden, en hoe verder vooruit gekeken wordt, hoe minder de keuzes vaststaan.
Dit vraagt om een definitie van de geboden vrijheid en procesbegeleiding. Om dit proces te faciliteren hebben we verschillende gebieden benoemd, op basis van structuur en kwaliteit van de bebouwing. Kwalitatief goede bebouwing kan zonder hoge kosten al snel een functie krijgen. Vanaf fase 2 worden de grote hallen op het terrein verdeeld in kleinere kavels en kunnen deze per stuk of geschakeld gekocht worden. In een helder framework is duidelijk welke functies op welk deel van het gebied welkom zijn.
